بازگشت
تـرا د و ســت دا ر م
محمد ا صـغـر( عـبا د ي) محمد ا صـغـر( عـبا د ي)

ا يکه در غا يت حسن وهستي،

ايکه در حين شـبا ب و مستي،

در آن هنگا ميکه پروازت بود

بسوي قلـهء ، نام آوري وپيروزي.

درآن ايام که از چهرهء زيبائ توبود

خجل وشر منده،

هــم زآدم ، هــم پـر ي....

ايکه در قد چو سرووبه دو چشمان، سياه

ايکه کردي بسئ زنـدگئ ازجــور، تباه

ايکه دردم هـمه ازتو، وزتواش د و ا

ياد داري چـوبديدم بـه لب جوي، ترا

و حر يصا نه

نگا هت کددم .

چو دو چشمم  به دو چشمان سياهت بفتاد،

گرفت پيغام که:

تــبـا هـت کردم .

وه چه مقبول وچه دزدانه نگاه میکردی،

گفته : ای وای خد ا ، وای خد ا

چادر سيا ت ،

به اضطراب وپريشانی، به سرمیکردی

و چو پايم لغزيد ،

خنده سرداده، آهسته به شوخی گفتی:

وای طفلک،

پیش پايته نظر ميکردی.

وازآن روز به بعد

که منی ديـوا نـه

وه چه بيصبرا نـه

بـه ا مـيد حرفی،

 به اميد که گل ، از گلشن رويت چـينم

می نشستم آنجا،

تا مگر باز شده ، کنار جويت بـينم.

غافل از اينکه  محبت نموده کارش                                                                                  وتو                                                                                                                    هر ديگر وشام

به مثل ماه تمام

به صد اميد وبهانه شده، بر سر بـام

منتظر ميماندی،

تا مگر باز شده

بينيم يکديگرخويش.

 

 

چندی ايام بدينسان گذشت،

شـد هنکام  بـهار ا ن و سـمن

وتو با چند زهمسا لانت

چهت سبزه لگد کردن وهم د ل بردن

بگذاشتيد قدم ، سوی چمن

و من

دل به دريا زده، با ترس وا ميد

دوراز چشم رقيبان

 با لکنت و با رنگ ســـپيد 

فقط گفتم که : ترا دوست دارم....

چـه عجب هردوِيی ما، رنگ باختم

نــه جهان ونـه غمش ،  ميشناختيم.

وتو

وتـو چو آ هـوي رم کـرده بـه د شـت

چادر از سر، به دورکرده وبگرفته به دست

چه گريزان رفتی،

طرف کوچهء که منز لتان

بود درآخر آن.

به در خانه رسيده وبه عقب ديدی

چونکه حالی شد ترا ، ترسيدی

که به ســر نيست ترا، چا درء تو

هم بديدی که رسـيد ، مــا درء تو

مـن  بـا هـزاران هـزار، منـزلـتی

چو شئ پر زتقدس وگرانمايه ، همئ

بوسه بر چادرء توداده وآنگاه آنرا

بـه دو چشمان پر از اشک گذاشتم ، دمئ

 

نــگهء مست وشرر باروپرازمهر، زتو

نگه پرزپريشانی وخشم وغضبء

مادرء تو

لبء خشک ودست لرزنده ، ز من

که درآن داشت قرار، چادرء تو

چو بپرسيد ترا ، مادرء تو:

دختـر؟

اين چادرء کيست؟      دختر

اين تمـا شا زچيست ؟

کیست، اين ديوانه؟

کيست اين بی سروپا که چنين دزدانه                                                                                ميکند بررخء ماهء تو،نگاه ؟    

زچه بگرفته به کف، چادرءتو

مگرکه نيست، حيات  مادرءتو؟

وتو لرزان ومصمم گفتی:

بس کن

بس کن اي مادر

ترا قسم بمن وبهر خد ا ،

دگر اين حرف مزن

نيست اين ديوانه،

نيست اين بی سروپا 

 

گوش کن ا ي مادر

را ست گويم،

راست گويم و زتو بهر چه، پنهان دارم

ا يـن بوَد عاشق دلداده وشوريدهء من

که هم ا ورا شده جا                                       

 تا به ا بد دردل ودرديدهء من

هرد و هميش بوده ايم بهم

چه در خوشی چه به غم

هر کدام داشته يک عمرء دراز

 عشق ومحبت وهم راز ونياز

د رعالم  ر ويـــا

گوش کن اي مادر....

سوز ودرديکه زعشق وز فرا قش داشتم

وبه يک عمر

زتو و زهمه پت و نهانش داشتم

زير اين چا در خود

ميگم به ما د رخود

دگر امروز همه

شده يکجا و بکردند پروا ز

به سوی منزل محبت وعشق وپاکی

به سوی کعبه مقصود دلم

و ميکشند آوا ز

که ببين، ماهمه با هم چسان

بعدِ يک عمر گرفتيم، آ را م

بــه کـف ا ين جــو ا ن

بــه کـف ا ين  جــو ا ن .....

 

   

 

 

 


February 18th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان